(2007 മാര്‍ച്ച്‌ 9നു തൃശ്ശൂരില്‍ വച്ച് നടന്ന സംസ്ഥാന ഇന്‍റര്‍പോളി ആര്‍ട്സ് ഫെസ്റ്റിവലില്‍ ഒന്നാം സ്ഥാനം നേടിയ കഥ. വിഷയം : ജീവിതം മറന്ന സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ എഞ്ചിനീയര്‍.)
“ഇന്നലെ പ്രിയയെ ചെക്കപ്പിനു കൊണ്ടുപോകേണ്ട ദിവസമായിരുന്നു. അതാണ് ഞാന്‍ ഇന്നലെ വരാതിരുന്നത്. നിനക്ക് ബാംഗ്ലൂര്‍ക്ക് ട്രാന്‍സ്ഫറാണെന്ന് കേട്ടല്ലോ ?” രഞ്ജിത്ത് ചോദിച്ചു. ക്രിസ്റ്റി രഞ്ജിത്തിനെ ആകെപ്പാടെ ഒന്നു നോക്കി. “അതേടാ ട്രാന്‍സ്ഫറാണ്. ഇനി ഒരു മാസം കൂടിയേ ഞാന്‍ എറണാകുളത്ത് കാണുകയുളളു. വളരെക്കാലമായി ഇവിടെനിന്നു മാറിനില്‍ക്കണമെന്നു ഞാന്‍ വിചാരിക്കുന്നു.” ക്രിസ്റ്റി പറഞ്ഞു.
“അപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ വീണ്ടും പിരിയുകയാണ് അല്ലേ?” രഞ്ജിത്ത് ചോദിച്ചു. അതേ, ക്രിസ്റ്റി മനസ്സിലോര്‍ത്തു. പിരിയുക, വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടുക ഇത് സ്ഥിരമാണ്. B.Tech- ആദ്യ മൂന്നു വര്‍ഷങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ച് പഠിച്ചു. 1 വര്‍ഷം ഇടവേള. അതിനുശേഷം MCA- ഒരുമിച്ച് രണ്ടുവര്‍ഷം വീണ്ടും ഇടവേള. രണ്ടു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ് ഇന്‍ഫോ പാര്‍ക്കിലെ ഗ്ലോബല്‍ മീഡിയ സൊലൂഷന്‍സില്‍ പുന: സമാഗമം. ക്രിസ്റ്റി ഓണ്‍ലൈന്‍ വിഭാഗത്തിലും, രജ്ഞിത്ത് സെയില്‍സ് വിഭാഗത്തിലും.
അപ്പോള്‍ ഫോണ്‍ ശബ്ദിച്ചു. CEO സിറിള്‍ ജോര്‍ജ്ജാണ്. “മി. ക്രിസ്റ്റഫര്‍ സാം തോമസ്. പ്ലീസ് കം ടു മൈ ചേംബര്‍.” ക്രിസ്റ്റി സ്വന്തം ക്യാബിനില്‍ നിന്നെണീറ്റു. “എന്താ കാര്യം?” അടുത്ത ക്യാബിനിലിരുന്ന രജ്ഞിത്ത് ചോദിച്ചു. “അറിയില്ല. പോയി കാണട്ടെ.” ക്രിസ്റ്റി CEO-ടെ ചേംബര്‍ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.
“ഗുഡ് മോണിംഗ് സര്‍.” ക്രിസ്റ്റി കടന്നു ചെന്നു. “ഗുഡ്മോണിംഗ് ക്രിസ്റ്റഫര്‍. ടേക്ക് യുവര്‍ സീറ്റ്.” ക്രിസ്റ്റി ഇരുന്നു. “ലുക്ക് അനിത . ഇതാണ് ഞങ്ങളുടെ ഓണ്‍ലൈന്‍ സെക്ഷന്‍ ഹെഡ് ക്രിസ്റ്റഫര്‍ സാം തോമസ്. ക്രിസ്റ്റിയുടെ ഗ്രൂപ്പില്‍ സിസ്റ്റം അഡ്മിനിസ്ട്രേറ്റര്‍ ആയാണ് അനിതയ്ക്ക് പോസ്റ്റിംഗ്.” സിറിള്‍ പറഞ്ഞു. പ്രത്യഭിവാദനം ചെയ്ത ക്രിസ്റ്റി അവളെ കണ്ട് ഒരു നിമിഷം നടുങ്ങിപ്പോയി. അവള്‍! അനിത.....അനിത സിറിയക്ക്!!
“സോറി സര്‍. എനിക്ക് രണ്ടു മണിക്കു ഒരു അപ്പോയിന്‍മെന്റ് ഉണ്ടായിരുന്നു.” ക്രിസ്റ്റി എണിറ്റു. “ഓക്കെ യു മേ ഗോ.” സിറിള്‍ പറഞ്ഞു. “അനിത നാളെ തന്നെ ജോയിന്‍ ചെയ്തു കൊള്ളൂ.” ക്രിസ്റ്റി ക്യാബിനിലെത്തിയപ്പാടെ മേശപ്പുറത്ത് തലവെച്ചു കിടന്നു. ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്തതാണ് സംഭവിച്ചത്. അവള്‍! അത് അവളായിരിക്കുമോ? നമ്മള്‍ പിരിയേണ്ടവരാണ്. എങ്കിലതു ഇപ്പോള്‍ തന്നെയാവട്ടെ. മനസ്സില്‍ മുഴങ്ങുന്ന വാചകങ്ങള്‍. ഇല്ല.... എല്ലാം മറന്നുവെന്ന് കരുതിയതാണ്.... നശിച്ച ഓര്‍മ്മകള്‍!
“മേ ഐ കമിന്‍ സര്‍?” വാതില്‍ക്കല്‍ സ്ത്രീ ശബ്ദം. “യേസ് . കമിന്‍” ക്രിസ്റ്റി ഏണിറ്റു ഇരുന്നു. അതു അനിതയായിരുന്നു. “അനിത....നീ ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെ?” ക്രിസ്റ്റി ചോദിച്ചു. “പേരുപോലും മറന്നിട്ടില്ല.” അനിത പുഞ്ചിരിച്ചു. “വീണ്ടും കണ്ടു മുട്ടുമെന്ന് ഞാനും ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. ഇത്തവണ പോകാന്‍ ചാന്‍സ് എനിക്കില്ലേ? അതല്ലേ അതിന്റെ ശരി?” അനിത ചോദിച്ചു. “വേണ്ട അനിത. ഇത്തവണയും പോകുന്നത് ഞാന്‍ തന്നെയാണ്. ചരിത്രം ആവര്‍ത്തിക്കട്ടെ. ഒരു മാസം കൂടിയേ ഞാനിവിടെ കാണൂ. എനിക്ക് ബാംഗ്ലൂര്‍ക്ക് ട്രാന്‍സ്ഫറാണ്. നമ്മള്‍ കണ്ടുമുട്ടിയിട്ടില്ലായെന്ന് കരുതിയാല്‍ മതി.” ക്രിസ്റ്റി പറഞ്ഞു.
അനിത ബാഗില്‍ നിന്നൊരു ഡയറിയെടുത്തു അതിനുള്ളിലിരുന്ന ഒരു കടലാസ് ക്രിസ്റ്റിക്കു നേരെ നീട്ടി. ക്രിസ്റ്റി വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ അതു വാങ്ങി. അതില്‍ വടിവൊത്ത കയ്യക്ഷരം, തന്റെ കൈപ്പടയാണെന്ന് ക്രിസ്റ്റി പെട്ടെന്ന് തന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
ഈ മണലില്‍ ഞാന്‍ നിന്നെ എഴുതുന്നു
തിരകള്‍ അതിനെ മായ്ച്ചു കളയട്ടെ
നൂലറ്റ പട്ടത്തില്‍ ഞാന്‍ നിന്റെ പേരെഴുതി പറത്തുന്നു
അനന്തസീമയില്‍ അതലിഞ്ഞു തീരട്ടെ
ഇനി എന്നെങ്കിലും നിന്നെ കണ്ടുമുട്ടിയാല്‍ ഞാന്‍ പറയും
എനിക്കു നിന്നെ അറിയില്ല!!
ക്രിസ്റ്റിയുടെ മനസ്സില്‍ അപ്പോള്‍ ആ രംഗം തെളിഞ്ഞു വന്നു. ആര്‍ട്സ് ക്ലബ് ഉത്ഘാടത്തിനു താനെഴുതിയ പാട്ടുപാടുന്ന മെലിഞ്ഞ പെണ്‍കുട്ടി. “എത്ര നാളായി കാത്തിരുന്നെന്നോ.....”
നിലക്കാത്ത കരഘോഷം അടുത്ത രംഗത്തില്‍ സ്റ്റേജില്‍ ഒരു ആണ്‍കുട്ടി നിന്ന് പ്രസംഗിക്കുകയാണ്.
“നമ്മുടെ കോളേജ് മാഗസിന്‍ ഇവിടെ വെച്ചു പ്രകാശനം ചെയ്യുകയാണ്. ഞങ്ങളിതിനു ‘ഓര്‍മ്മയുടെ പൂക്കള്‍’ (The Boutique of memoirs) എന്നാണ് പേരിട്ടിരിക്കുന്നത്. മാനവരാശിയുടെ നന്മയ്ക്കായി ഇതിഹാസങ്ങള്‍ രചിച്ചപ്പോള്‍ സ്വന്തം ജീവിതം മറന്നു പോയവര്‍, പ്രണയമെന്ന മൂന്നക്ഷരത്തിനുവേണ്ടി കിരീടവും, ചെങ്കോലും ഉപേക്ഷിച്ചവര്‍, സമൂഹത്തിന്റെ കല്ലേറുകള്‍ക്കിടയിലും ഇരുട്ടില്‍ നിന്ന് വെളിച്ചത്തിലേക്ക് ഒരു ജനതയെ കൈപിടിച്ചു നടത്തിയവര്‍, നഷ്ടപ്പെടാന്‍ ചങ്ങലകള്‍ മാത്രമുള്ള മനുഷ്യന് പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളിലൂടെ മോചനം നല്‍കിയവര്‍, ഹൃദയമിടിപ്പുകളെ അക്ഷരങ്ങളിലേയ്ക്ക് ആവാഹിച്ചു ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗധേയമായവര്‍, ജനിക്കാനിരിക്കുന്ന തലമുറയുടെ സ്വാതന്ത്രത്തിനു വേണ്ടി തൂക്കുകയറുകളെ മന്ദഹാസത്തോടെ നേരിട്ടവര്‍, അവര്‍ക്കായി ഞങ്ങള്‍ ഈ മാഗസിന്‍ സമര്‍പ്പിക്കുന്നു. ഇതിനു വേണ്ടി ഞങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം അദ്ധ്വാനിച്ച ഒരാളുണ്ട്. നമ്മുടെ കൗണ്‍സിലര്‍ അനിത സിറിയക്ക്. ഈ ചടങ്ങില്‍ വന്നു പങ്കെടുക്കുവാന്‍ അവര്‍ക്ക് സാധിച്ചിട്ടില്ല. എഡിറ്റോറിയല്‍ ബോര്‍ഡിന്റെ പേരില്‍ അനിതയ്ക്കുള്ള പ്രത‍്യേക നന്ദി ഇത്തരുണത്തില്‍.....”
“ക്രിസ്റ്റി” അനിതയുടെ വിളി ക്രിസ്റ്റിയെ സ്വപ്നത്തില്‍ നിന്നുണര്‍ത്തി. അവളുടെ നോട്ടം തന്റെ കൈയിലെ മോതിരത്തിലാണെന്ന് അവനു മനസ്സിലായി. “സെലിന്‍, നല്ല പേര്.” അനിത പറഞ്ഞു. “ആറു വര്‍ഷം......നീണ്ട ആറു വര്‍ഷങ്ങള്‍ ഞാന്‍ നിനക്കായി കാത്തിരുന്നു. നീ വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയില്‍ വീട്ടുകാര്‍ കൊണ്ടു വന്ന ഓരോ ആലോചനയും ഞാന്‍ തള്ളി കളഞ്ഞു. അവസാന പ്രതീക്ഷയുമായാണ് ഞാന്‍ നിന്നെ തേടി ഇവിടെയെത്തിയത്. അപ്പോള്‍ ക്രിസ്റ്റി, നീ.....നീയുമെന്നെ തോല്‍പ്പിച്ചു കളഞ്ഞു.... എല്ലായിടത്തും തോറ്റവളായി ഞാന്‍...... ഞാന്‍ തനിയെ....”
അവള്‍ ബാഗില്‍ നിന്നും ഒരു ക്ഷണകത്തെടുത്തു ക്രിസ്റ്റിയുടെ നേര്‍ക്കു നീട്ടി. “എന്റെ വിവാഹമാണ്. ജൂണ്‍ 4നു. മുട്ടുചിറ ഹോളി ഗോസ്റ്റ് ഫെറോന പള്ളിയില്‍ വെച്ചു. ഇനിയും ജീവിതത്തോടു തോല്‍ക്കാന്‍ എനിക്കാവില്ല ക്രിസ്റ്റി.” അവള്‍ ബാഗുമെടുത്ത് ക്യാബിനില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി നടന്നു.
രജ്ഞിത്ത് ക്രിസ്റ്റിയുടെ ക്യാബിനിലേക്ക് കയറിചെന്നു. “രജ്ഞിത്ത്, അനിത....” ക്രിസ്റ്റി പറഞ്ഞു. അവന്റെ ശബ്ദം തളര്‍ന്നതായിരുന്നു. “ഞാന്‍ കണ്ടു. അവള്‍ ഇവിടെ...” രജ്ഞിത്തിനും അതൊരു ഷോക്കായിരുന്നു. സിസ്റ്റം ഷട്ട് ഡൗണ്‍ ചെയ്ത ശേഷം ക്രിസ്റ്റി എണീറ്റു. “ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ പോവുകയാണ് രജ്ഞിത്ത്. എനിക്കൊരു ലീവ് എഴുതി കൊടുത്തേക്കണം”. അവന്‍ മെല്ലെ കാറിനടുത്തേക്കു നടന്നു. “സര്‍ സൈറ്റിന്റെ ഡൊമൈന്‍ രേജിസ്ട്രറേന്‍ എക്സ്പൈറി ഡേറ്റ് അടുത്തു വരുന്നു. റീന്യൂ ചെയ്തിട്ടില്ല.” വെബ് അഡ്മിന്‍ ഗോപന്‍ പറഞ്ഞു. “എല്ലാം രജ്ഞിത്തിനോടു പറഞ്ഞാല്‍ മതി. ഇന്നു ഞാന്‍ ലീവാണ്. നല്ല സുഖമില്ല.” ക്രിസ്റ്റി പറഞ്ഞു. അവന്‍ കാറില്‍ കയറി സ്റ്റാര്‍ട്ടു ചെയ്തു. അനിത ഏല്‍പ്പിച്ച ഷോക്കില്‍ നിന്നും ഇതു വരെ അവന്‍ മുക്തനായി തീര്‍ന്നിരുന്നില്ല.
കാര്‍ ഓടിക്കുമ്പോഴും ക്രിസ്റ്റിയുടെ മനസ്സ് വേറെ ഏതോ ഒരു ലോകത്തായിരുന്നു. മഴ ചാറാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ക്രിസ്റ്റി സ്റ്റീരിയോ ഓണ്‍ ചെയ്തു. ഒരു പക്ഷേ പാട്ടു കേട്ടാല്‍ തന്റെ മനസ്സിന്റെ, ഭാരം കുറെ കുറയുമായിരിക്കും. സെലിന്‍ ദിയോന്‍ തകര്‍ത്തു പാടുകയാണ് “ഏവരി നൈറ്റ് ഇന്‍ മൈ ഡ്രീംസ്, ഐ സീ യൂ..., ഐ ഫീല്‍ യൂ...” വീണ്ടും അവളുടെ ഓര്‍മ്മകള്‍! ആര്‍ട്സ് ക്ലബ് ഉദ്ഘാടനത്തിനു അനിത വേദിയില്‍ നിന്നു പാടുന്ന രംഗമാണ് ക്രിസ്റ്റിക്ക് ഓര്‍മ്മ വന്നത്.
എന്നും നീയെന്റെ മാത്രമാണെന്ന്
കിനാവില്‍ ഞാന്‍ വെറുതെ നിനച്ചു പോയി
പോയതെങ്ങെന്നറിവില്ലെങ്കിലും.
ഇന്നും കാത്തിരിപ്പൂ നിന്നെ....
ആര്‍ട്സ് ക്ലബിനു വേണ്ടി താനെഴുതി, അരുണ്‍ പ്രസാദ് ഈണമിട്ട ഗാനം അനിതയുടെ ചുണ്ടുകളില്‍ നിന്നൊഴുകി വരുന്ന ആ രംഗം.
എന്തു പറ്റി നേരത്തെ വന്നത്? ആ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോഴാണ് താന്‍ വീട്ടിലെത്തിയെന്ന് ക്രിസ്റ്റിക്ക് ഓര്‍മ്മ വന്നത്. പോര്‍ച്ചില്‍ നിര്‍ത്തിയ കാറില്‍ നിന്നും ക്രിസ്റ്റി മെല്ലെ ഇറങ്ങി. “ഒന്നുമില്ല. ചെറിയൊരു തലവേദന.” സെല്ലിന്റെ തോളില്‍ കിടന്നു അഞ്ജുമോള്‍ ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു. “മോള്‍ ഉറങ്ങിയോ?” ക്രിസ്റ്റി ചോദിച്ചു. “ഉം. രാവിലെ ചെറിയൊരു പനിക്കോളുണ്ടായിരുന്നു. കരച്ചിലോട് കരച്ചില്‍ തന്നെ. ഒടുവില്‍ കിടന്നുറങ്ങി.” സെലിന്‍ പറഞ്ഞു. ക്രിസ്റ്റി ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന അഞ്ജുമോളെ നോക്കി. തന്റെ കുഞ്ഞുമാലാഖ അവള്‍ക്ക് അനിതയുടെ ഒരു ഛായയുണ്ടെന്ന് അവനു തോന്നി. എല്ലാം തന്റെ വികലമായ മനസ്സിന്റെ ഭ്രാന്തമായ സ്വപ്നങ്ങള്‍ മാത്രമായിരിക്കാം.
ക്രിസ്റ്റി നേരെ മുറിയിലേക്കു നടന്നു ചെന്നുപാടെ ഷൂസും, ടൈയും അഴിച്ചിട്ട് നേരെ കട്ടിലിലേക്ക്. പഴയ സൈനസൈറ്റിസ് തിരിച്ചു വന്നതു പോലെ തല പൊളിയുന്ന വേദന. “ഭയങ്കര വേദനയാണെങ്കില്‍ ഒരു ആസ്പിരിന്‍ കഴിച്ചിട്ട് കിടക്ക്.” സെലിന്‍ വന്നു പറഞ്ഞു. മനസ്സിന്റെ വേദന ആസ്പിരിന്‍ കഴിച്ചാല്‍ മാറുമോ എന്ന് ചോദിക്കാന്‍ തുനിഞ്ഞതാണ്. വേണ്ട എന്നു മാത്രം മറുപടി പറഞ്ഞു. ഡാഡി... ഉറക്കമുണര്‍ന്നു അഞ്ജുമോള്‍ ചിണുങ്ങി. എന്നും ഓഫീസില്‍ നിന്നു വന്നാലുടന്‍ അവളെ എടുത്തു കൊണ്ട് ടെറസ്സില്‍ നടക്കാന്‍ പോകുന്നതാണ്. “ഡാഡിയ്ക്കിന്ന് വയ്യ മോളേ.” സെലിന്‍ അവളെയും കൊണ്ട് പുറത്തേക്കു നടന്നു.
സെലിന്‍ ശരിക്കും ഒരു ആശ്വാസമാണ്. യാതൊരു പ്രശ്നങ്ങളും തന്നെ അറിയിക്കാതെ പരിഹരിക്കുന്ന മികച്ചൊരു ട്രബിള്‍ ഷൂട്ടര്‍ കൂടിയാണവള്‍. താനെപ്പോഴും ജോലിത്തിരക്കിലായിരിക്കും. ഒരു സോഷ്യല്‍ നെറ്റ് വര്‍ക്കിംഗ് ഗ്രൂപ്പ് സൈറ്റ് ഗ്ലോബല്‍ മീഡിയ സൊല്ലൂഷന്‍സ് പുറത്തിറക്കിയതിനു ശേഷം നേരാവണ്ണം ഉറങ്ങാന്‍ പോലും സാധിച്ചിട്ടില്ല. അഞ്ജുമോള്‍ ജനിച്ചശേഷം ജോലി രാജിവെച്ച സെലിന്‍ വീട്ടുകാര്യങ്ങളുമായി ഒതുങ്ങിക്കൂടുകയായിരുന്നു.
താനെന്നാണ് അനിതയെ ആദ്യം കണ്ടത്? ഉവ്വ്. ഓര്‍മ്മയുണ്ട്. ഫസ്റ്റ് സെമസ്റ്ററിലെ Data Structure-ന്‍റെ പരീക്ഷയുടെ അന്ന്. “ആരുടെയെങ്കിലും കൈയ്യില്‍ രണ്ടു പേനയുണ്ടോ?” ക്രിസ്റ്റിയുടെ ആ ചോദ്യത്തിനു മുന്‍പില്‍ എല്ലാവരും തങ്ങളുടെ നിസ്സഹായാവസ്ഥ വെളിപ്പെടുത്തിയപ്പോളാണ് ഒരു പേന പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. “എന്താ കുട്ടിയുടെ പേര്?” ക്രിസ്റ്റി ചോദിച്ചത് ആ പേനയില്‍ നോക്കിക്കൊണ്ടാണ്. “അനിത, അനിത സിറിയക്ക്.” അന്നേ ആ പേര് മനസ്സില്‍ കുറിച്ചിട്ടു; പേരിന്‍റെ ഉടമയും.
ഒരിക്കല്‍ രജ്ഞിത്തിനു വേണ്ടി കവിത എഴുതുമ്പോഴാണ് അവള്‍ കടന്ന് വന്നത്. ആ കവിത അവള്‍ എടുത്തു ഉറക്കെ വായിച്ചു.
ഓര്‍ക്കാതിരിക്കുക, പ്രിയേ ഓര്‍ക്കാതിരിക്കുക
ഈ വരികള്‍ എഴുതിയ കൈകളെ ഓര്‍ക്കാതിരിക്കുക....
ഓര്‍ത്തോത്തൊരിക്കലും കരയാതിരിക്കുക
പ്രിയേ കരയാതിരിക്കുക....
എന്നെക്കുറിച്ച് നീ ഓര്‍ക്കുകില്‍ ശൂഭസ്മരണകള്‍ മതി
അതു മാത്രം മതി പ്രിയേ.........
നിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ പോലും സുഖമായിരിക്കട്ടെ
എന്നും സുഖമായിരിക്കട്ടെ...
ഓര്‍മ്മയിലൊരു നിഴല്‍ പോലും
വീഴാതെ സ്നേഹിച്ചിടുന്നു ഞാന്‍......
നിന്നെ സ്നേഹിച്ചിടുന്നു ഞാന്‍
അത്രമേല്‍, അത്രമേല്‍ സ്നേഹിച്ചിടുന്നു ഞാന്‍...
“ഫന്റ്റസ്റ്റിക്ക്!” അനിത പറഞ്ഞു. “ഇത് ക്രിസ്റ്റഫര്‍ എഴുതിയതാ?” “അല്ല, വേറൊരാളെ കൊണ്ട് എഴുതിപ്പിച്ചതാ.” ക്രിസ്റ്റി പറഞ്ഞു. “ക്രിസ്റ്റഫര്‍ വലിയ തമാശക്കാരനാണല്ലോ.” അവള്‍ പറഞ്ഞു. “എന്തു വലിയ പേര്! ക്രിസ്റ്റഫര്‍ സാം തോമസ്. ഞാന്‍ ക്രിസ്റ്റി എന്ന് വിളിച്ചോട്ടേ?” അവള്‍ കുസൃതിയോടെ ചോദിച്ചു. അങ്ങനെയാണ് ക്രിസ്റ്റഫര്‍ സാം തോമസ്, ക്രിസ്റ്റിയായി മാറിയത്.
അങ്ങനെയിരിക്കെയാണ് കോളേജ് യൂണിയന്‍ ഇലക്ഷന്‍ വന്നത്. പ്രധാന നേതാക്കന്മാരെല്ലാം മത്സരരംഗത്തുണ്ട്. ശ്യാം ശശിധരന്‍ (ചെയര്‍മാന്‍), ശ്രുതിബാല. എസ് (വൈസ് ചെയര്‍പേഴ്സണ്‍), രഞ്ജിത്ത് സേവ്യര്‍ (വൈസ് ചെയര്‍മാന്‍), സ്വരാജ് മോഹന്‍ (ജന: സെക്രട്ടറി), തന്‍സിഫ് താഹ (ആര്‍ട്സ് സെക്രട്ടറി), അനിത സിറിയക്ക് (കൗണ്‍സിലര്‍), ക്രിസ്റ്റഫര്‍ സാം തോമസ് (മാഗസിന്‍ എഡിറ്റര്‍) എന്നിവരായിരുന്നു ഔദ്യോഗിക പാനലില്‍. എന്നാല്‍ തന്റെ അനുവാദമില്ലാതെ തന്നെ കൗണ്‍സിലര്‍ സ്ഥാനാര്‍ത്ഥിയായി പ്രഖ്യാപിച്ചത് ഇഷ്ടപ്പെടാതിരുന്ന അനിത മാഗസിന്‍ എഡിറ്റര്‍ സ്ഥാനത്തേക്കു കൂടി നോമിനേഷന്‍ സമര്‍പ്പിച്ചു. അവരുടെ പാര്‍ട്ടി ഒരിക്കലും ജയിക്കാത്ത സീറ്റായിരുന്നു മാഗസിന്‍ എഡിറ്ററുടേത്.
അനിതയ്ക്കെതിരെ താന്‍ മത്സരിക്കില്ലെന്നു ക്രിസ്റ്റി പ്രഖ്യാപിച്ചു. എല്ലാവരും അമ്പരന്നു. കാരണം ഏതു സീറ്റില്‍ നിന്നാലും വിജയിക്കാനുള്ള പിന്തുണ ക്രിസ്റ്റിക്ക് കോളേജിലുണ്ട്. അനിതയെ എഡിറ്ററാക്കാന്‍ ക്രിസ്റ്റിയുടെ ഒത്തുകളിയാണിതെന്ന് ഏതിരാളികള്‍ പ്രചരിപ്പിച്ചു. വളരെ കോളിളക്കങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം, അനിത നോമിനേഷന്‍ പിന്‍വലിച്ചു, കൗണ്‍സിലറായി മത്സരിച്ചു. വോട്ടെണ്ണി തീര്‍ന്നപ്പോള്‍ ഏതിര്‍സ്ഥാനാര്‍ത്ഥി കണ്ണനെ 236 വോട്ടുകള്‍ക്ക് പിന്തള്ളി ക്രിസ്റ്റി വിജയിച്ചു.
ആര്‍ട്സ് ക്ലബ് ഉദ്ഘാടത്തിനു അനിതയ്ക്കു പാടാനായി ഒരു പാട്ടെഴുതി കൊടുക്കണമെന്ന് തന്‍സിഫ് ആവശ്യപ്പെട്ടു. പാട്ടിനു ഈണം നല്‍കി കൊണ്ട് അരുണ്‍ ആ വരികള്‍ പാടിയപ്പോള്‍ അനിതയുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു.
എത്ര നാളായി കാത്തിരുന്നെന്നോ
എന്നിട്ടും നീയെന്തേ വന്നീലാ
നിന്റെ കാലൊച്ച കേള്‍ക്കാനായിന്നും
എന്റെ കാതുകള്‍ കൊതിച്ചിടുന്നു.
ക്രിസ്മസ് ആഘോഷങ്ങളുടെ തലേദിവസമാണ് എല്ലാം കീഴ്മേല്‍ മറിഞ്ഞത്. ക്ലാസ്സിനിടയ്ക്ക് വെച്ചു രോഹിണി ടീച്ചര്‍ അവനെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് പോയപ്പോള്‍, തന്നെ കാണാന്‍ വന്നിരിക്കുന്നത് അനിതയുടെ അമ്മയായിരിക്കുമെന്ന് അവനൊട്ടും തന്നെ കരുതിയിരുന്നില്ല. കഴിഞ്ഞദിവസം താനവള്‍ക്ക് നല്‍കിയ കത്ത് അനിതയുടെ അച്ഛന്‍റെ കൈവശമെത്തിയ കാര്യം അവനപ്പോഴാണറിഞ്ഞത്. പോകാന്‍ നേരം ആ അമ്മ ക്രിസ്റ്റിയോടു ചോദിച്ചു. “മോനേ ക്രിസ്റ്റി, നീ എനിക്കു വാക്കു തരണം. നീയെന്റെ അനിതമോളെ എനിയ്ക്കു തിരിച്ചു തരില്ലേ?” ആ അമ്മയുടെ വാക്കുകള്‍ തള്ളിക്കളയാന്‍ ക്രിസ്റ്റിക്കായില്ല.
തിരികെ ക്ലാസ്സിലെത്തിയപ്പോള്‍ ജോമോന്‍ സാര്‍ വെബ് പ്രോഗ്രാമിംഗ് തകര്‍ത്തു പഠിപ്പിക്കുന്നു. ഒന്നും ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല. ബെഞ്ചില്‍ തലവെയ്ച്ചു കിടന്നു. ആരോ വന്നു തോളില്‍ തൊട്ടതറിഞ്ഞാണ് തലയുര്‍ത്തിയത്. കൈയ്യില്‍ ഒരു Eclairs-മായി അനിത. “ഇന്നെന്‍റെ പിറന്നാളാണ്.” അവള്‍ പറഞ്ഞു. “ഹാപ്പി ബെര്‍ത്ത് ഡേ.” അവന്‍ അത്ര മാത്രമേ പറഞ്ഞുള്ളു.
വൈകുന്നേരം വീട്ടിലെത്തിയ പാടെ ക്രിസ്റ്റി നേരെ കയറി കിടന്നു. നാളെ ക്രിസ്തുമസ് ആഘോഷത്തിന് അനിതയ്ക്ക് ചൊല്ലേണ്ടിയ കവിത താനിതു വരെ എഴുതിയില്ലല്ലോ എന്നവന്‍ ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു. കണ്ണടച്ചപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ തെളിയുന്നത് തുളസിക്കതിര്‍ പോലെയുള്ള അനിതയുടെ രൂപമാണ്. സ്വന്തം മകളെ ജീവനു തുല്യം സ്നേഹിക്കുന്ന അവളുടെ അമ്മ, ഇന്ന് അവളുടെ പിറന്നാള്‍ ദിനത്തില്‍, അവള്‍ക്കു നല്‍കുന്ന സമ്മാനമെന്താവും? മനസ്സിലോടിയെത്തിയ തരളിതമായ ഒരു അമ്മ മനസ്സിന്റെ വാക്കുകള്‍ ക്രിസ്റ്റി കടലാസ്സിലേക്കു പകര്‍ത്തി.
മകളേ നിനക്കായ് ക്രിസ്മസിന്‍ പുണ്യങ്ങള്‍...
പിറ്റേന്ന് ആ കവിത ചൊല്ലിയപ്പോള്‍, അത് തന്നെക്കുറിച്ച് എഴുതിയതാണെന്ന് അനിത മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നില്ല! മാഗസിന്‍ പ്രകാശനത്തിന്റെ തലേദിലസമാണ് ക്രിസ്റ്റി അവളെ വിളിച്ചു കാര്യമെല്ലാം തുറന്നു പറഞ്ഞത്. അവളുടെ അമ്മ തന്നെ വന്ന് കണ്ട കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ആദ്യം അനിത വിശ്വസിച്ചില്ല. നീണ്ട മൗനത്തിന്റെ പുറന്തോട് പൊട്ടിച്ച് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയത് അവനാണ്.
“നമ്മള്‍ ഒത്തിരി അടുത്തുപോയി അനിത. പക്ഷേ അടുക്കു തോറും നാം അകലുകയായിരുന്നു. സാമാന്യത്തിന്‍റെ നിയമങ്ങളെ അതിവര്‍ത്തിച്ചു കൊണ്ട് സ്വാതന്ത്രത്തിന്‍റെ അനന്തവിഹായസ്സില്‍ പറന്നുയരാന്‍ വെമ്പല്‍ കൊള്ളുന്ന പക്ഷികളെപ്പോലെയായിരുന്നു നാം.” അനിത ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
ക്രിസ്റ്റി തിരിച്ചു നടന്നു. “ക്രിസ്റ്റി...” അവള്‍ വിളിച്ചു. അവന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു. “പ്രണയത്തിന്റെ പുല്‍മേടുകളിലൂടെ യഥേഷ്ടം അലഞ്ഞു നടക്കാന്‍ നമുക്കാവുമായിരുന്നു ക്രിസ്റ്റി. നമ്മെ നാം തന്നെ തടയുകയായിരുന്നില്ലേ?” വീണ്ടും മൗനം. അവള്‍ തുടര്‍ന്നു. “മനസ്സിലെ അവസാന നെയ്ത്തിരിനാളവും അണഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു. നമുക്കിനി നമ്മള്‍ എന്ന സങ്കല്‍പ്പത്തില്‍ നിന്നും ഞാനും നീയുമെന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തിലേക്കു മടങ്ങാം.....” “അനിത പറഞ്ഞു വരുന്നത്....?” “അതേ ക്രിസ്റ്റി. ഒരേയൊരു പോംവഴി മാത്രം. നമ്മള്‍ രണ്ടു പേരിലൊരാള്‍ ഇവിടെ നിന്നും പോവുക. അതു മാത്രം. എന്നാണെങ്കിലും ഒരിക്കല്‍ നമ്മള്‍ പിരിയേണ്ടവരാണ്. എങ്കിലത് ഇപ്പോള്‍ തന്നെയാവട്ടെ...!” അനിത കരച്ചിലടക്കാന്‍ പാടുപെട്ട് ഷാള്‍ കൊണ്ട് വാപൊത്തി തിരികെ നടന്നു. കണ്ണുകള്‍ തുടച്ചിട്ട് തിരിഞ്ഞ അവന്റെ പിന്നില്‍ യമുന ടീച്ചറും, പ്രിന്‍സിപ്പള്‍ ഫാ. എബിന്‍ നെല്ലിക്കുന്നേലും!
പിറ്റേന്ന് മാഗസിന്റെ പ്രകാശനമായിരുന്നു. അപര്‍ണ എന്ന പ്രഥമ നോവലിലൂടെ പ്രസിദ്ധമായ യുവ സാഹിത്യകാരനായ ശിവപ്രസാദാണ് പ്രകാശനം ചെയ്യാനായി എത്തിയിരിക്കുന്നത്. അനിത ഇതു വരെ എത്തിയിട്ടില്ല. വീട്ടില്‍ ബെല്ലടിക്കുന്നതല്ലാതെ ആരും ഫോണെടുക്കുന്നില്ല. പ്രസംഗിക്കാന്‍ ക്രിസ്റ്റി എഴുന്നേറ്റപ്പോളാണ് മൊബൈല്‍ ബെല്ലടിച്ചത്. അടുത്തിരുന്ന രഞ്ജിത്തിന്റെ കൈയ്യില്‍ ഫോണ്‍ കൊടുത്തിട്ട് പ്രസംഗിക്കാന്‍ കയറി. പ്രകാശനം കഴിഞ്ഞ പാടെ സ്റ്റേജിനരികില്‍ നിന്ന രഞ്ജിത്ത് ഉറക്കെ വിളിച്ചു. “ക്രിസ്റ്റി.... നമ്മുടെ അനിത...” എല്ലാവരും രഞ്ജിത്തിനെ നോക്കി “എന്തു പറ്റിയെടാ അനിതയ്ക്ക്?” ക്രിസ്റ്റി ചോദിച്ചു. “നമ്മുടെ അനിത.....” രഞ്ജിത്ത് വിതുമ്പുകയായിരുന്നു. “സൂയിസൈഡ് അറ്റംപ്റ്റ്. ശങ്കേഴ്സ് ഹോസ്പിറ്റലില്‍ ഐ.സി.യുവില്‍....” രഞ്ജിത്ത് വാചകം പൂര്‍ത്തിയാക്കിയില്ല.
“അനിതാ.........” ക്രിസ്റ്റി കട്ടിലില്‍ നിന്ന് ചാടിയെണീറ്റു. വാച്ചില്‍ നോക്കി സമയം രാത്രി 1.20 വൈകുന്നേരം വന്ന് കിടന്നതാണ്. സെലിനും അഞ്ജുമോളും നല്ല ഉറക്കമാണ്. തലവേദനയായതു കൊണ്ട് തന്നെ ശല്യപ്പെടുത്തേണ്ടെന്ന് വെച്ചാവും തന്നെ വിളിക്കാതിരുന്നത്. 6 വര്‍ഷം മൂമ്പു നടന്ന സംഭവം ഇന്നലെ കഴിഞ്ഞതുപോലെ. ഓര്‍മ്മിക്കാന്‍ ആഗ്രഹിക്കാതിരുന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍! അനിതയെ വീണ്ടും കാണുമെന്ന് സ്വപ്നത്തില്‍ പോലും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല.
അനിത ആത്മഹത്യാശ്രമം നടത്തിയെങ്കിലും, തക്കസമയത്ത് വീട്ടുകാര്‍ കണ്ടുപിടിച്ചതു കൊണ്ട് ജീവന്‍ രക്ഷിക്കാന്‍ സാധിച്ചു. ആശുപത്രിയില്‍ നിന്നും അനിത ഡിസ്ചാര്‍ജ്ജ് വാങ്ങിപ്പോയതിന്‍റെ മൂന്നാംപക്കം പ്രിന്‍സിപ്പള്‍ തന്നെ വിളിപ്പിച്ചു. ശാന്തസ്വഭാവക്കാരനും, തമാശക്കാരനുമായിരുന്ന ഫാ. എബിന്‍ നെല്ലിക്കുന്നേല്‍ അന്ന് തികച്ചും ഗൗരവത്തിലായിരുന്നു. തന്നെ വിചാരണ ചെയ്യാന്‍ വിളിപ്പിച്ചതാണ് എന്ന് ക്രിസ്റ്റിക്ക് മനസ്സിലായി. “ഞാന്‍ ക്രിസ്റ്റഫറിനെ പറ്റി ഇങ്ങനെയല്ല വിചാരിച്ചിരുന്നത്.” ഫാ. എബിന്‍ പറഞ്ഞു. താനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. “സംഗതി വളരെ ഗുരുതരമാണ്. അനിതയുടെ അച്ഛന്‍ പരാതി തന്നിട്ടുണ്ട്. നീയുള്ള കാലത്തോളം അവളെ ഈ കോളേജില്‍ വിടത്തില്ലെന്ന്. നിനക്കറിയാമല്ലോ സിറിയക്ക് ജോസഫിനെ. നമ്മുടെ കോളേജിന്റെ ഡയറക്ടര്‍ ബോര്‍ഡ് മെംബര്‍ കൂടിയാണ് അദ്ദേഹം. നിന്നെ ഡിസ്മിസ്സ് ചെയ്യണമെന്നാണ് ആവശ്യം. പ്രത്യേകിച്ചും അന്ന് ഞാനും, യമുന ടീച്ചറും ദൃക്സാക്ഷികള്‍ കൂടിയായ സ്ഥിതിക്ക്. നിനക്ക് രണ്ടു ചോയിസുണ്ട്. 1) സസ്പെന്‍ഷന്‍, 2) ഡിസ്മിസ്സല്‍, ഇഷ്ടമുള്ളത് തിരഞ്ഞെടുക്കാം.” പ്രിന്‍സിപ്പാള്‍ പറഞ്ഞു. ക്രിസ്റ്റി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. അവന്‍ അതു പണ്ടേ മനസ്സില്‍ കണ്ടതാണ്.
“പക്ഷേ തനിക്കെതിരെ ആക്ഷനെടുക്കരുതെന്ന് ആ കുട്ടിയുടെ അമ്മ ഞങ്ങളോടു പറഞ്ഞു.” പ്രിന്‍സിപ്പള്‍ തുടര്‍ന്നു. “അതു കൊണ്ട് മൂന്നാമതൊരു ചോയിസ് ഞങ്ങള്‍ തരുന്നു. ട്രാന്‍സ്ഫര്‍ - കൊടകര സഹൃദയ കോളേജില്‍ നിന്നൊരു ടെസ്സി അനു മാത്യു അപ്ലൈ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ക്രിസ്റ്റഫര്‍ ആകുമ്പോള്‍ തൃശ്ശൂരില്‍ നിന്ന് കൊടകരയ്ക്ക് പോകാന്‍ അധികം ദൂരമില്ലല്ലോ? തനിക്കു വീട്ടില്‍ നിന്നും പോയി വരികയും ചെയ്യാം.” തന്റെ ഭാവി നിര്‍ണ്ണയിച്ചു കഴിഞ്ഞു എന്ന ക്രിസ്റ്റിക്ക് മനസ്സിലായി. കൊല്ലം ഇനി ഓര്‍മ്മകളിലേക്ക്.... പിരിഞ്ഞു പോകാന്‍ നേരം അനിതയുടെ അടുത്ത കൂട്ടുകാരി രമ്യ വന്നു ചോദിച്ചു. “എന്തിനായിരുന്നു ക്രിസ്റ്റി ഇതെല്ലാം? അനിത പാവമല്ലായിരുന്നോ? അവള്‍ക്ക് ഒരു ചീത്തപ്പേരുണ്ടാക്കി കൊടുത്തപ്പോള്‍ നിനക്ക് തൃപ്തിയായില്ലേ? ഇനിയവള്‍ക്ക് പഠിക്കാന്‍ കഴിയുമോ?” ഒന്നിനും മറുപടിയില്ലായിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ അനിതയുടെ വാക്കുകളും... അവള്‍ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നെന്ന്, തന്നെയും കാത്ത്.... കുറ്റബോധം മനസ്സില്‍ നീറിപ്പുകയുന്നു.
ഓര്‍ക്കുന്തോറും ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നതായി ക്രിസ്റ്റിക്ക് തോന്നി. ഉറങ്ങികിടക്കുന്ന സെലിനെയും, അഞ്ജുമോളെയും അവന്‍ നോക്കി. പാവം, അവരൊന്നുമറിയണ്ട. ഉറങ്ങികൊള്ളട്ടെ.. നാളെ അഞ്ജു വളര്‍ന്നുവരുമ്പോള്‍ അനിതയുടെ അവസ്ഥ അവള്‍ക്കുണ്ടായാല്‍? ഒരു പിതാവ് എന്ന നിലയില്‍ അവളെ തിരുത്താന്‍ തനിക്കു ധാര്‍മ്മിക അവകാശമുണ്ടാകുമോ?
ക്രിസ്റ്റി കട്ടിലില്‍ നിന്ന് മെല്ലെ എണീറ്റു. അവന്‍ ചില തീരുമാനങ്ങളെടുത്തു. ഈ കുറ്റബോധവുമായി നീറി നീറി ജീവിക്കാന്‍ വയ്യ. അവന്‍ ഒരിക്കല്‍ കൂടി സെലിനെയും അഞ്ജുവിനെയും നോക്കി. കുനിഞ്ഞ് ഇരുവരുടെയും കവിളില്‍ ചുംബിച്ചു. അവന്‍ നടന്നു ചെന്ന് ടെറസ്സിലേക്കുള്ള വാതില്‍ തുറന്ന് പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി.
നല്ല തണുപ്പ്. ഇരുട്ടിലും മിന്നിതിളങ്ങുന്ന നക്ഷത്രബിന്ദുക്കള്‍... അവ തന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിതൂകുന്നതായി ക്രിസ്റ്റിക്കു തോന്നി. ഏതാനും നിമിഷങ്ങള്‍ക്കകം താനും അവയോടൊപ്പം ഒരു വെള്ളിനക്ഷത്രമായി പരിണമിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
വേഗം... അവന്റെ മനസ്സു മന്ത്രിച്ചു. അവന്‍ താഴേയ്ക്ക് നോക്കി. കൂരിരുട്ട് മാത്രം. തന്റെ ജീവിതമാണതെന്ന് അവനു തോന്നി. മുന്നോട്ട് ഇരുട്ട് മാത്രം. നാളെ നേരം പുലരുമ്പോള്‍ തന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും, പ്രതീക്ഷകളും എല്ലാം താഴെ ചിന്നിച്ചിതറി കിടക്കുകയാവും. അവന്‍ പാരപ്പറ്റിലേക്കു കാലെടുത്തു വെച്ചു. മെല്ലെ മുന്നോട്ട് കാലെടുത്തു വെച്ചു.......
“ഡാഡീ.....” ക്രിസ്റ്റി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അഞ്ജു!. അവള്‍ എപ്പോള്‍ ഉണര്‍ന്നു? “എന്നെ വിളിക്കാതെ ഡാഡി പോവാ?” അവള്‍ ഒന്നുമറിയാതെ ചോദിച്ചു. ക്രിസ്റ്റി മെല്ലെ അവളുടെ അരികിലേക്ക് നടന്നെത്തി. അവന്‍ അഞ്ജുവിനെ വാരിയെടുത്തു തുരുതുരാ ഉമ്മവെച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകുകയായിരുന്നു.. “മോളേ....എന്റെ മോളേ....” അഞ്ജു തന്റെ കുഞ്ഞി കൈകള്‍കൊണ്ട് ക്രിസ്റ്റിയുടെ കണ്ണുനീര്‍ തുടയ്ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. “കരയാതെ ഡാഡി... കരയാതെ....” കാര്യമെന്തെന്ന് ആ നാലു വയസ്സുകാരിക്ക് മനസ്സിലായില്ല.
“അഞ്ജുമോള്‍ക്ക് ഉണ്ണിവാവേടേം അമ്പിളിമാമന്റേം കഥ പറഞ്ഞു തരാമെന്ന് ഡാഡി പറഞ്ഞില്ലായിരുന്നോ?” അഞ്ജു ചോദിച്ചു. ക്രിസ്റ്റി തലയാട്ടി. “അടുത്ത ദിവസമാകട്ടെ. മോളുറങ്ങിക്കോ.” അവള്‍ അനുസരണയോടെ ക്രിസ്റ്റിയുടെ തോളില്‍ തല ചായ്ച്ചു. “ഡാഡി താരാട്ടു പാട്. ഉണ്ണീ വാവാവോ.... പൊന്നുണ്ണി വാവാവോ...” അഞ്ജു പറഞ്ഞു. ക്രിസ്റ്റി അവളെ തോളിലിട്ട് താരാട്ടു പാടാന്‍ തുടങ്ങി. അവള്‍ ഉറങ്ങിയെന്ന ഉറപ്പായപ്പോള്‍ ക്രിസ്റ്റി മെല്ലെ മുറിയിലേക്കു നടന്നു. അവളെ കട്ടിലില്‍ കൊണ്ടു കിടത്തിയ ശേഷം ക്രിസ്റ്റി തിരികെ ചെന്ന് വാതിലടച്ചു. ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെട്ട ക്രിസ്റ്റി സിസ്റ്റം സ്റ്റാര്‍ട്ട് ചെയ്ത് നാളെ സൈറ്റില്‍ അപ്ലോഡ് ചെയ്യേണ്ട പ്രോഗ്രാമിനായി Dreamweaver-ന്‍റെ ലോകത്തിലേക്കു ആഴ്ന്നിറങ്ങി.
